Η ψευδής απώλεια του ανύπαρκτου

Πηγαίνεις στην αστυνομία για να αλλάξεις ταυτότητα λόγω παλαιότητος. Σου λένε οτι πρέπει πρώτα να ακυρωθεί η παλιά από το τμήμα που την είχες εκδόσει τότε. Συμπληρώνεις τα χαρτιά. Λένε οτι είναι μια διαδικασία μιας εβδομάδας, να τηλεφωνήσεις να σου πουν οτι ακυρώθηκε για να προσκομίσεις τα καινούργια δικαιολογητικά. Σε μια βδομάδα τηλεφωνείς –όχι δεν ήρθε ακόμα η ειδοποίηση. Παίρνεις την επόμενη, ούτε. Σε τρείς βδομάδες πάλι όχι. Την τέταρτη το ξεχνάς. Παίρνεις σε δύο μήνες –όχι δεν έχει ακυρωθεί. Ξανά την άνοιξη. Λίγο πριν το καλοκαίρι ξανατηλεφωνείς. Τίποτα. Πας διακοπές. Περνάει ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος. Αποφασίζεις να δηλώσεις απώλεια για να τελειώνεις.
Στο γραφείο ταυτοτήτων, νωρίς το πρωί μια Δευτέρα του Νοεμβρίου, δηλώνεις απώλεια. Συμπληρώνεις μια δήλωση. Ζητάνε τον αριθμό του παλιού δελτίου. Στον υπολογιστή βρίσκουν την ταυτότητα ακυρωμένη εδώ και μήνες. «Δεν υπάρχει πιά» σου λένε. Ρωτάνε αν είχες ζητήσει ακύρωση λόγω παλαιότητος. Απαντάς. Μιλάς για τις βδομάδες, για τους μήνες. Ρωτάνε αν πράγματι την έχασες. Είναι πολύ αργά για να αρνηθείς. Σου λένε «έλα αν είναι έτσι πες το, γιατί δηλώνεις απώλεια σε κάτι που δεν υπάρχει. Ακυρωμένο. Ακυρο. Το λέει και η λέξη. Ντρέπεσαι αλλά δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Δηλώνεις την υποτιθέμενη ημέρα απώλειας. «Πριν τρεις μέρες». Υπογράφεις. Ο αστυνόμος υποψιάζεται οτι την έχεις στο σπίτι. Το λέει. Το αρνείσαι κατηγορηματικά.
Δηλώνουν απώλεια της ακυρωμένης ταυτότητας. Το βρίσκουν αντιφατικό. Για την αστυνομία για μήνες δεν ήσουνα κανένας. Κι ας υπέγραφες έντυπα, νοίκιαζες δωμάτια, έβγαζες εισιτήρια, έπαιρνες χρήματα, παραλάμβανες συστημένα. Σήμερα –ανυποψίαστος- υπέγραψες την απώλεια ενός εγγράφου που δεν υπάρχει.
Με την καινούργια ταυτότητα στην τσέπη χαμογέλασες ενώ διέσχιζες τον δρόμο, ξανά με ονοματεπώνυμο. Μήνες μετά.