Σάββατο βράδυ παρακολουθήσαμε στο θέατρο Στοά την παράσταση «Πατέρας» του Στρίντμπεργκ. Μια ωραία παράσταση, ένα έργο δυνατό που θέτει σημαντικά ερωτήματα αν και γραμμένο πριν από 120 χρόνια.
Αφου είχαμε λίγο βαρύνει είπαμε να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα με ένα ποτάκι. Είχαμε την ιδέα να πάμε σε ένα τζάζ μπάρ στο Κολωνάκι. Τρία τέταρτα μετά και ενώ είχαμε κάνει τον περιφερειακό τέσσερεις φορές χωρίς να βρίσκουμε να παρκάρουμε κατηφορήσαμε στην πίσω γειτονιά και μετά από άλλο ένα τέταρτο βόλτα μπήκαμε στο 48. Που ήταν γεμάτο από κόσμο και καπνό.
Ανανέωσα το κραγιόν μου και έστρωσα το πουκάμισό μου. Η μουσική ντούπου ντούπου –εγώ όλα αυτά τα ονομάζω lounge, και δεν τα συμπαθώ καθόλου. Αφού ήπιαμε δυο τρία ποτά αποφασίσαμε να φύγουμε. Ειχε πολύ καπνό και είχαμε τελειώσει από ώρα την συζήτηση για την παράσταση.
Στην Αλεξάνδρας πάρκαρα εύκολα. Το μπαρ ήταν σκοτεινό. Δεν είχα ξαναπάει. Ανανέωσα το κραγιόν μου και ξεκούμπωσα ένα κουμπί από το πουκάμισό μου. Μόλις μπήκαμε μέσα και κατευθυνθήκαμε στη μπάρα τα κορίτσια πλησίασαν. Ηταν τρείς: μία πολυ ψηλή, μια πολύ εύσωμη και μια καθιστή που ήταν τσεκαδόρος στα ποτά. Μας ρώτησαν τι θα πιούμε και τα σχετικά, σέρβιραν κάτι που έμοιαζε με ουίσκυ και έφεραν αντί για πατατάκια μηλαράκι και πορτοκαλάκι κομμένο.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη.
Γύρω μας ήταν διάφοροι άντρες σε μικρά καναπεδάκια με κοπέλες. Πίσω μου καθόταν ένας κύριος με γκριζαρισμένα μαλλιά κοντά στα 60. Η κοπελίτσα δίπλα του ήταν δεν ήταν 25. Ηταν πολύ ταιριαστοί.
Στο διπλανό δύο άντρες φίλοι, στην παρέα τους προστέθηκε μια μελαχροινή με άσπρες μπότες και φούστα κοντή. Απέναντι, το αντίθετο, ένας άντρας με δύο γυναίκες. Από την άλλη μεριά, δεξιά μου, καθόταν μία λουλουδού με αβυσσαλέο ντεκολτέ και φόρεμα εμπριμέ ίδιο με τα λουλούδια στα ταψάκια. Ενας κύριος στο βάθος χόρευε ροκ εν ρολ. Η παρτενέρ του ακολουθούσε με ντίσκο. Είχε ωραία πόδια και χαμογελούσε.
Υπήρχε dj και είχε και μικρόφωνο. Η ακολουθία των τραγουδιών ήταν μελετημένη και οι αλλαγές πολύ πετυχημένες.
Ολα σε σένα τα βρήκα είμαι ευτυχισμένος κάτι πιο πάνω από ερωτευμένος / σ’ έχω ερωτευτεί /what’s a man without a woman / «τι είναι χωρίς αγάπη;» / τα μαύρα μάτια σου / last night a dj saved my life / τρελλή κι’ αδέσποτη / fame / τα παπάκια στη σειρά α,α,α,α / σκουληκάκια για να βρούν α,α,α,α /
Hawai 5-0 / κι΄ήταν η ζωή μου κόλαση / και την έκανες απόλαυση / driver’s seat / yeeeah! / τα μαύρα τα εσώρουχά σου / γιατί; /γιατί; / γιατί; / είσαι ένα τρελοκόριτσο με μίνι ζυπ / «δώστα όλα Γιάννη» / στη μαμά μου θα το πω / αφού στο’ χω ξαναπεί / είσαι φοβερή η η η η / «για την Αννα τη νεράιδα της νύχτας» /
(κύριος, με σομόν γραβάτα, σκύβει κάτω μες στη μέση του μαγαζιού και αρχίζει να καθαρίζει το πάτωμα με χαρτί από κάτι που είχε πέσει. Πολύ ώρα) / στο κάτω κάτω της γραφής αξίζει να καταστραφείς / jailhouse rock (έπαιξε ακριβώς τρία δευτερόλεπτα)/ «το επόμενο για τον Θάνο» / θ’ ανάβω με τσιγάρα / θα σβήνω με ποτά / and I IIII/ will always love youuuuuu / «χρόνια πολλά Σάκη! Πάρτα!!» / στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες / «Λάζαρε είσαι θεός!» / αχάριστη κι’ αλήτισσααααα / great balls of fire…
Στο πατσατζίδικο Αυτόφωρο ανανέωσα το κραγιόν μου και ξανακούμπωσα το κουμπί από το πουκάμισο. Το βραστό ήταν καυτό και έξω είχε αρχίσει να ξημερώνει.
ΠάστοραςΔεν υπάρχει λόγος να με ντρέπεσαι, νεαρέ μου.
ΙλαρχοςΕξηγήσου αμέσως καθαρά, αλλιώς ξέρεις τι σε περιμένει.
Νεντ
Εντάξει λοιπόν... Ετσι έγινε το πράγμα. Χορεύαμε στου
Γαβρίλη...καταλαβαίνετε...και μου λέει ο Λούντβιχ...
ΙλαρχοςΤι δουλειά έχει ο Λούντβιχ; Μην αλλάζεις κουβέντα!
ΝέντΜάλιστα, κύριε Ιλαρχε. Εντάξει λοιπόν... είπε η Εμμα «πάμε στον αχυρώνα»
ΙλαρχοςΚατάλαβα. Η Εμμα σε παρέσυρε!
Νεντ
Μάλλον, κύριε Ιλαρχε. Θα’ λεγα πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν το θέλει κι η κοπέλα
ΙλαρχοςΑσ’ τα αυτά και λέγε. Είσαι ο πατέρας του παιδιού ή όχι;
Νεντ
Που μπορώ να ξέρω;
ΙλαρχοςΤι εννοείς; Δεν το ξέρεις;
Νεντ
Είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
ΙλαρχοςΔηλαδή δεν ήσουν ο μόνος; Αυτό εννοείς;
Νεντ
Εκείνη τη φορά ήμουνα. Αλλά πώς μπορεί να ξέρει ένας άντρας οτι είναι ο μόνος;
Με την ταμπέλα -μπορείς να με κάνεις οτι θέλεις- στο μέτωπο αφήνεις τα περάσματα ανοιχτά. Για ποιον λόγο, μήπως έτσι έμαθες ή έτσι θέλησες, μήπως αυτός είναι ο προορισμός ή το ταξίδι, μήπως αυτοτιμωρείσαι ή έμαθες οτι αυτή είναι η τιμωρία σου; Eυανάγνωστη -αν και διαφανής- σε όσους πρέπει, σε όσους έχουν τα όπλα∙ όλοι έχουν τα όπλα, όχι, μάλλον αυτοί που τα μάτια τους ή η ψυχή τους μπορεί να διαβάσει την αόρατη επιγραφή -η ηλικία δεν παίζει ρόλο μικροί ή μεγάλοι- ίσως οι μικροί ακόμα περισσσότερο καθώς μυρίζουν σαν τα σκυλιά την αδυναμία και επιτίθενται.
