Ταξινομήσεις

Σημειώσεις με μαλακό μολύβι
φράσεις από καιρό αποφασισμένες
σαν τα δάκρυα που έφεραν οι νότες
και η αξιοπρέπεια δεν μπόρεσε να εμποδίσει∙
κύλησαν μόνα τους
χωρίς αιδώ ανάμεσα στον κόσμο

Χτες άνοιξα το ντουλάπι
εκεί που πλέον κατοικεί το μεγαλείο σου
στριμωγμένο σε φθαρμένους φακέλους
έξω το όνομα του έργου
με μικρά κεφαλαία
-πάνε δεκαπέντε χρόνια-
μέσα λέξεις που διατηρούν το σφρίγος

Κάθισα στο χαλί
τους στοίβαζα στα πόδια μου
τους άξιζε μια νέα ταξινόμηση
το βάρος τους ήδη πελώριο
βάρυναν κι άλλο από τα χρόνια
γράμματα και προτάσεις

Καθένας έδειχνε το πόσο υπολείπομαι
κόντρα στη πατρική σου προσδοκία
ξέρω η σύγκριση είναι λάθος
σήμερα εγώ μαγείρεψα
και πλήρωσα κάτι λογαριασμούς που λήγανε

Τους έβαλα πίσω στη θέση τους
κλείδωσα το ντουλάπι
μια δυο αράδες θα φταναν
αν με επισκεπτόσουν
δικαιολογώντας μου το τώρα
πως κάτι βήματα μικρά
κι εγώ τα έκανα

Ομως τη άλλη μέρα
δεν θυμάμαι τίποτα
ούτε καν αν συναντηθήκαμε
μες τα σχήματα των ονείρων μου
χρωματισμένα από το τρέχον
υλικό της καθημερινότητας

Κόκκινο.Της φωτιάς.

Το τέταρτο νύχι μου στο αριστερό χέρι πάντα βάφεται καλύτερα. Φταίει άραγε η πιο λεία επιφάνειά του ή είναι ιδεώδης η γωνία που σχηματίζει το δεξί χέρι που κρατάει το πινέλο; Το καμαρώνω.
Είμαι πολύ ενοχική. Ενας ενοχικός άνθρωπος θα μπορούσε να έχει αναστολές ακόμα και για τα βαμμένα νύχια. Μερικές φορές όταν το βλέμμα κάποιου πέφτει στα χέρια μου, νιώθω πως κατατάσσομαι αυτόματα σε κατηγορίες: νοικοκυρά, χασομέρω, κοκέτα, ψιλοκατίνα, τακτοποιημένη, λαϊκόβια. Ενα σωρό λάθος πληροφορίες που δίνουν δέκα δάχτυλα για μένα. Ισως με κάνει να φαίνομαι και κάπως καθωσπρέπει, κάτι που αντιπαθώ περισσότερο και από την αδικία. Σίγουρες, αυθαίρετες, πρώτες εντυπώσεις.
Την εποχή που ήμουν παντρεμένη το βάψιμο των νυχιών ήταν απαγορευμένο. Μόνο ένα διαφανές άντε και λίγο ρόζ επιτρεπόταν. «Τα σιχαίνομαι» συνήθιζε να λέει. Οι φοβίες πολύ συχνά δημιουργούν υποταγή. Σε καθηλώνουν, σε υποτάσσουν, σε συμμορφώνουν. Εκτοτε τα βάφω ανελλιπώς. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να υπενθυμίζω στον εαυτό μου οτι πια τα πράγματα είναι αλλιώς, οτι είμαι ελεύθερη, οτι δεν φοβάμαι. Οσο πιο έντονα τόσο καλύτερα. Επειτα είναι και η εικόνα του κόκκινου να κρατάει το ποτήρι του κρασιού, το τσιγάρο, να χαϊδεύει απαλά το μάγουλο, που με σαγηνεύει.
Την πρώτη μέρα του χωρισμού, περπατώντας στο δρόμο μόνη μου και φοβισμένη αλλά με τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού, αγόρασα τέσσερα. Ηταν όλα κόκκινα. Κάθε φορά που τα βάφω είμαι πάλι εγώ.